...

to miał być zupełnie inny post. ba, był nawet przez chwilę... są takie dni, kiedy nie włączam telewizora, zamiast radia kręci się w wieży płyta z muzyką lekko nastrajającą duszę, a ja w całym dobrodziejstwie swojego rozleniwienia pozwalam sobie na pidżamowe włóczenie się między kanapą, lodówką a sypialnianą półką z książkami… wczoraj był taki dzień. dzień beztrosko zakończony imprezą na poły rodzinną, na poły zgoła odwrotną…
dziś coś kazało mi sprawdzić przełykane pomiędzy sałatką a łososiem hasła „zwyrodnialec”, „w głowie się nie mieści” zasłyszane ledwo z pokoju dziecięcych zdziwień i salw śmiechu…

to miał być zupełnie inny post. coś rozdzierającego jest w brutalnym przerwaniu czasu, który dopiero zaczyna biec po swojemu, w swoim radośnie zachłannym, młodzieńczym rytmie. dziś myślę o Aśce, Rafale, Sylwii, Danielu, Kubusiu, bo ich czas też został ucięty bez sensu. dziś przebiega mi przez głowę tysiąc spraw, które zdążyłam zrobić przez ostatnich 10 może 15 lat…

pamiętam pogrzeb dwudziestokilkuletniego chłopaka. byłam wtedy może w 6 może w 7 klasie podstawówki. pamiętam rozpacz kobiety, która moment wcześniej utraciła syna… wtedy czułam, że jestem świadkiem wprawiającego w osłupienie bólu, nie rozumiałam go. dziś mam świadomość, że on w ogóle jest nie do pojęcia. mogę jedynie próbować wyobrazić sobie, co czują matki i ojcowie w Norwegii… mogę jedynie tak straszliwie im współczuć, ale czy to ma jakiekolwiek znaczenie?
w całym swoim oniemieniu,  poczuciu bezsiły, niezrozumieniu świata mogę powiedzieć tylko –
nie, kurwa nie wszystko jest po coś.