na wyścigach wyścigowych takie słyszy się rozmowy...

no i podobno jest jakiś konkurs. na bloga roku czy coś koło tego. nie nie, Błyskotliwy Nieczytelniku, nie dlatego  o tym. nie startuję. za wysokie progi na klacze kopyta. gdzież moim rozkłapcianym bamboszom do wysokich szpilek, wypastowanych glanów i mokasynów z zadziornie rozczapierzonym frędzlem? pokornie poddaję się własnej głupocie, własnemu ciągle bardziej grafosłowiu niż pisaniu i zakładkę „zgłoś swojego bloga” omijam łukiem na tyle szerokim, że nad morze zdołałabym przez Giewont dojść, choć w prostej linii mam jakiś kwadrans niespełna. ale to nie znaczy, że nie zaglądam. że nie zaglądam i nie podziwiam, i nie zachwycam się [z zazdrością nierzadko]. wręcz przeciwnie. i owszem. odwiedzam stronę bloga roku często, podpatruję, poczytuję… nie, żeby kategorie wszystkie, żadne tam profesjonalne, żadne o podróżach, [najpiękniejszy podróżnik i tak bloga swojego zaprzestał na rzecz krótkich filmów z Peszkiem], żadna kultura, w końcu ustaliłam ze sobą, że z kultury najbardziej lubię picie wina na plaży z kulturalnie plastykowych kubków… odrzucając więc to tu to tam, ostały mi się kategorie trzy: ja i moje życie [te, przyznaję się, przejrzane dość pobieżnie, bo komu u licha chce się czytać 726 blogów…? zresztą, mam dziwne wrażenie, że zabrakło kategorii choroba i ja. i nie, nie drwię teraz. bo jak zdecydować, czy lepszym jest dobre pisanie bzdurach, czy takie sobie o sprawach życia i śmierci?] literackie [przejrzane pobieżnie, ale nie z racji ilości, a z przerażenia, iluż to poetów mnoży nam się w polskojęzycznych metaforach. a że dla mnie poezja to jak wyższa słowa świętość, tak sobie myślę, iż chyba trzeba mieć w sobie spory kawał pewności siebie, żeby nie powiedzieć pychy, aby się z własnym rymokleceniem na blask światła dziennego wystawiać, kiedy Szymborska i Herbert, i Tuwim, i Leśmian, i… za oknem. z przezorności zatem [a może i z zazdrości znów] literackich przejrzałam kilka. no i moja ulubiona kategoria: absurdalne i offowe, którą przepatrzyłam najdokładniej, bo sama jestem raczej absurdalna, i może, jeśli nie offowa, to ostatnio przynajmniej, raczej na off… tak czy śmak, wybrałam kilka stron, które chciałabym Ci, Nieczytelniku Wierny, polecić. i choć zdaję sobie sprawę, że to trochę jak strzelić sobie w kolano [bo któż tu będzie zaglądał, jak mu takie perełeczki przed nosem rozłożę?] to mam pewne przekonanie, że życie Twoje może więcej na poczytaniu tamtych liter zyskać. nie, żebyś od razu mądrzejszy się stał, rozwiązanie problemów tam znalazł i powołanie na nową życia ścieżynę, ale… gwarantuję, że gęba Twoja piękna rozdziawi się tam czasem na widok uroku słów, a czasem może i porykiwaniem śmiechu współtowarzyszy niedoli pracowniczej wystraszy…

ryzykując zatem żył własnych podcięcie [i tak, jest to desperacki okrzyk, żebyś nie odchodził tak całkiem i tak do końca] prezentuję, co następuje :

Ja i moje życie:

heh, i kto by pomyślał, że okiem 30letniego faceta, świat może być równie fajny jak okiem 30letniej kobiety, a sprawy dla klaczy oczywiste, odkrywaniem Ameryk wszelakich? świetne słowo, dla mnie pięknie lekkie i wiele tłumaczące spojrzenie na kobiety, niebywała swada klawiatury i dystans do siebie... To tutaj.

noo i nie mogę, nie wspomnieć tu zaznajomionego wszak bloga Dwóch Panów Znudzonych [wersja tytułu in inglisz], którzy to [wyjąwszy ze dwa żenujące wpisy, jakie tłumaczę stanem pomroczności jasnej lub chwilową podmianą autorów przez Obcych, oraz etykietę sport, który nie interesuje mnie wcale wcale i jeszcze ani trochę] piszą zadziornie, przyjemnie dla oka, z dziennikarsko tropiącym zacięciem… co z kolei tu

Literackie

z niechęcią podchodziłam do tytułu F jak Frustratka. liczyłam na mędzący blog zmęczonej życiem kobiety. nic bardziej mylnego. urokliwie, kobieco, macierzyńsko trochę, a trochę odwrotnie, momentami czarodziejsko, a innymi całkiem głową o beton jest właśnie tu.

Absurdalne i offowe:

tamte blogi są świetne. naprawdę. od tego, zarykując się w głos, opluwając monitor, ćwicząc głośne czytanie [Mężczyźnie Mojemu Domowemu, co koło rżenia mojego klaczowego przejść nie mógł obojętnie] na bezdechu, nie mogę się oderwać. o dzieciach. nie o dzieciach. o bachorach. odważnie, z wielką miłością i buntem wobec skostniałości poglądów wokół piszą tu! [oczywiście istnieje ryzyko, że moje poczucie humoru i Ich poczucie humoru są w tej jednakowości jedyne na świecie…]

endżoj! :)