kto mieczem wojuje... czyli na własnej piersi chowana...

wiesz, Nieczytelniku Wytrawny, że każde uzależnienie ma swoje dno, nieprzekraczalną granicę. jeśli więc denaturat, to tylko przefiltrowany, jeśli spiryt z politury, to tylko dokładnie wytrącony, jeśli papieros, to nie ten wdeptany w płytę chodnikową, jeśli czekolada, to jednak nie ta dziecka… czekolada dziecka [przeważnie jednak własnego, choć nie zawsze wcale] to dno dna i muł mułu Czekoladowych Skrytożerców. nieważne, że z szafki wysypują się kinderki, mleczne krainy, a Jajko Niespodzianka przestało być niespodzianką tuż po 47 złożeniu ostatniej zabawki z najnowszej serii… nieważne. nieważne, że babcie zaopatrują te jeszcze Niespróchnicowane Mleczaki jak kantorek jaki wymiany cukrowej… nieważne. świsnąć dziecku czekoladę, to jest świństwo. świństwo, że ho!

 a jednak…

a jednak czasem powinnie, czasem zupełnie bezwinnie, choć całkiem nie bez winy, zakradasz się do górnej szafki po lewej, co by wymacać ten drugi batonik Kinder Bueno… Mały Smrod zjadł pierwszy 3dni temu i na bank przecież nie pamięta, nie może pamiętać, że za filiżankami w kwiatuszki poleguje jeszcze jeden… całkiem osamotniony, całkiem czekoladowy i całkiem zęby Smrodowi w potencji psujący… pałaszujesz więc po nocy bez wyrzutu sumienia, ba, z misją nawet, że samotność batonikowi skracasz i że siekacze młode ocalasz…

ale Smrod to przebiegłe nasienie jest… tuż na drugi dzień, zaraz po profesjonalnie zjedzonym obiedzie domaga się zdobycznego od a) Babci b) Cioci c) Sąsiadki d) Pana w Sklepie e) Kolegi [niepotrzebne skreślić] batonika, upierając się, że przecież wtedy wtedy wieczorem nie zjadło obu i że drugi musi się jeszcze gdzieś tam sekretnie pałętać…

i stajesz, Nieczytelniku Moralny, przed wyborem tragicznym… przyznać się, do jakby poniekąd kradzieży, zburzyć autorytet własny rodzicielski od dnia narodzin skrupulatnie budowany? czy może nagiąć nieznacznie fakty dla dobra sprawy i zaniechania półgodzinnego już poszukiwania Tego Właśnie Batona? oczywiście możesz wyrzucać sobie, żeś dureń, że nie odkupiłeś, że nie podłożyłeś, gdzie trzeba, ale teraz pukanie w głowę na niewiele się zdaje, bo Smrod w całej swojej kategoryczności domaga się [bądź co bądź słusznie] oddania skonfiskowanej do czasu zjedzenia obiadu własności. wybierasz mniejsze zło rzecz jasna, zaczynasz coś tam nieśmiało pod nosem bełkotać, że nie ma, że przepadł… i w tej właśnie chwili wpada Ci [nie do końca czysty jak łza, przyznaję] pomysł zepchnięcia winy na osoby trzecie. wrabianie w zbrodnię Ojca, byłoby zagraniem poniżej pasa, a i też nie uciszyłoby awantury spod znaku „Tatoooo!!! jak mogłeś mi to zrobić??!!”. potrzebujesz więc sprawcy nieuchwytnego, niebanalnego i z polotem…

- Młoda, Duchy Łakomczuchy wyjadły. No trudno, jutro kupimy.

Duchy Łakomczuchy to nie w kij dmuchał, Duchy Łakomczuchy brzmią dumnie, Duchom Łakomczuchom nie ma co wchodzić w paradę. Armagedonica waha się przez chwilę, spogląda nieufnie, ale w końcu uznaje wyższość zaświatowych racji i z nosem na kwintę wybiera ciasteczka…

tak więc, Nieczytelniku Spirytystyczny, Duchy Łakomczuchy zamieszkały w naszym domu jakiś czas temu. zamieszkały i działają bez zarzutu.  inaczej – bez zarzutu działały do wczoraj. wczoraj sięgnęłam po kubek z resztą niedopitej kawy...

- Ej, kto mi wypił końcówkę?

Armagedonicy błysnęło lewe oko, zmarszczył się nos, brudny na czubku od pianki z mleka:

- Duchy Łakomczuchy, Mamo…