szczawiowa flavoured soup...

hehe no pamiętam, jak Siostrul Mój Najlepszy Bo Jedyny posłodziła ogórkową… łagodzącą okolicznością tej zbrodni może być fakt, że w trakcie gotowania obłapywał Ją sowicie mężczyzna o niebanalnym uśmiechu i zadziornie błękitnym spojrzeniu… przy stole nie pokapował się nikt. albo też z obawy, że Kulinarnej Zakały potencjalny mąż nie będzie chciał za żonę, wszyscy siorbiący z łyżek przemilczeli sprawę. łącznie z Potencjalnym Mężem [ale ten, zdaje się z zupełnie innych powodów…]

pamiętam też, kiedy Mistrzyni Złotej Chochli [czyt. Babuszka Moja] dorzuciła [chyba, co by więcej było i dla zbłąkanego wędrowca starczyło] do gara z wigilijnie kitranym przez cały rok kompotem z wiśni, solidny słój buraczków w occie… nie wiem, kto tam obłapywał Babuszkę, w końcu Dziadek od kilku dobrych lat spoglądał na Jej garnki z góry… na to jednak, że nikt się nie pokapuje liczyć raczej nie mogła i w efekcie raz jedyny a pamiętny, na naszym stole zgodnie z tradycją wystąpił ohydny kompot z suszu…

a wczoraj Mężczyzna Mój Domowy kategorycznie zażądał zmiany menu i zamiast szpinakowego makaronu, od którego nadmiaru [jak twierdził]  zaczynały mu zielenieć końcówki uszu, wytupał nogami szczawiową [jakby to kurka niezielenizna była…]

jako żona nieprzykładna, ale wciąż się starająca, zabrałam się do zadania przemyślanie, metodycznie i jak na mnie zadziwiająco przewidująco. szczawiową jadłam ostatnio w okolicy wczesnego przedszkola, więc za diabła nie pamiętałam, jak miała smakować. jedynym też, co wiedziałam o jej warzeniu było to, że potrzebny musiał być wywar, nooo i raczej też szczaw [choć jak się okazało później, to drugie całkiem niekoniecznie]. nakupowałam więc zielska trzy siaty, a umysł jak brzytwa i dbałość o przeprowadzenie tego niezwykłego kulinarnego eksperymentu zaprowadziły mnie prosto do skarbnicy kulinariów, czyli do… Internetu. niespecjalnie porywające były to przepisy, więc schwyciłam za telefon i jęłam wypytywać mamę. nie pamiętam, żeby ona kiedykolwiek szczawiową w garze swoim miała, ale bez zająknięcia sprzedała przepis [co się dziwnie z jednym ze stron pokrywał]…

tak czy śmak, zielsko sparzyłam, posiekałam cudnie, do gara wrzuciłam, pogotowałam, zaczarowałam i trrrrach… wyszła obłędnie. nie kumałam tylko, czemu mama z takim uporem maniaka o sprawdzaniu kwaśności przypominała… moja kwaśna nie była ni trochę, za to pyszna, że szok. przyszedł Mężczyzna Mój Domowy z pracy, sterany robotą, głodny i zacierający ręce na własne wspomnienie z przedszkola, co mu po kubkach smakowych od jakiegoś czasu przebiegało… na gar popatrzył, jajo utwardzone kazał sobie wkroić i łychą do dzioba powód mojej dumy poprowadził. ależ niecierpliwie spoglądałam, czekając na: „Kochanie, mistrzostwo świata!” [w końcu nie od parady ma się ksywę Zupa…] Mężczyzna Mój Domowy posmakował i owszem, uśmiechnął się i to też owszem, ale okrzyki uwielbienia i zachwytu utknęły mu gdzieś w gardle, a zdołał wykrztusić z siebie tylko „Kochanie [tak, tu się jeszcze zgadzało] a ta zupa nie powinna być kwaśna?” no zwariować można doprawdy! podłość ludzka nie ma granic! co oni się u licha na ten smak wykrzywiający gębę uwzięli?! toć nie czuje, że pycha, że zielona i że cudo?! jesoo no nic zrozumienia dla starań! nic! za grosz wcale! jak ma być kwaśna, jak szczaw niekwaśny akurat był?!

„A sam se gotuj!” skwitowałam krótko. Mężczyzna Mój Domowy siorbnął raz jeszcze z niedowierzaniem i do kuchni podreptał. [po ocet? myślę sobie – cytrynę sobie wkrop, Gadzie Ty Niewdzięczny!]. nic nie wkropił, przytaszczył wór z moim szpinakiem, co to go miałam sobie jutro robić  fetą pyszniutką, że aż. „Kochanie, a Ty się nie pomyliłaś przypadkiem?” ja?! ja się pomyliłam?! że niby szczawiu od szpinaku odróżnić nie umiem?! ja?! ja nie umiem?! dziabłam liścia. no faktycznie, nie umiem.

no i co? świetna ta szpinakowa, świetna. i Armagedonica od razu zmieniła zdanie, że jak ta szczawiowa ze szpinaku, to ona jednak chętnie… a że Mężczyzna Mój Domowy chwilowo shrekowych uszu dostał… trudno. jutro zrobię botwinę, to się odbarwi… pod warunkiem, że nie wyjdzie brokułowa…